ಪ್ರಣಯ ಚರಿತ್ರೆ

ಒಮ್ಮೆ ನಾನೆಂದೋ ಒಂದು ಬಾರಿ 

ಬಿದ್ದಿದ್ದೆ ಗಾಢ ಪ್ರೇಮದಲಿ ಜಾರಿ 

ಶುದ್ಧ ಅಂತಃಕರಣದಿಂದ ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೆ 

ಕೇಳದೆಯೇ ಮನವೆನ್ನ ಅರ್ಪಿಸಿದ್ದೆ. 

ಪ್ರತಿ ಅಗಲಿಕೆಯೆಲ್ಲೂ ಒಂದು ನೋವಿತ್ತು 

ಸದಾ ಸನಿಹವೇ ಇರಬಾರದೇ ಎನಿಸಿತ್ತು 

ನಾನೇನೋ ಮನದಾಸೆ ಬಿಚ್ಚಿ ಇಟ್ಟಿದ್ದೆ 

ಪದರ ಪದರಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ತೆರೆದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ 

ಸುಮ್ಮನೆ ನಡೆದಿತ್ತು ನಮ್ಮ ಒಡನಾಟ 

ಅವಳ ಮನವನರಿಯಲು ನನ್ನ ಪರದಾಟ 

ಬಿಗಿದ ತುಟಿ ತೆರೆದು ಬಾಯಿ ಬಿಡಳವಳು 

ಇಂಗಿತವನರುಹೆ ಮನವ ತೆರೆಯಳವಳು 

" ಹೇಳು, ನಿನಗೆ ಪ್ರೇಮವು೦ಟೆ" ಎಂದು 

ಕೇಳಲಾತುರ ಪಡಬಾರದೆಂದು 

ಕಷ್ಟದಲಿ ಹಿಡಿದಿಟ್ಟೆ ಎನ್ನ ಮನವಂದು 

ಪರಿತಪಿಸಿ ಪರದಾಡಿ ಮನದೊಳಗೆನೊಂದು 

ಕೇಳಿದರೆ ಏನ ಹೇಳುವಳೋ ಎಂಬ ಆತಂಕ

ಕಾದು ನೋಡುವಾ ಎಂದು ಕಡೆಯ ತನಕ 

ದಿನ ವಾರ ತಿಂಗಳು ವರುಷಗಳುರುಳಿದರೂ

ಅರಿಯದಾದೆ ನಾನವಳ ಮನವನಿನಿತಾದರೂ 

ವರುಷ ಏಳಾದರೂ ವಯಸು ಮುಂದಾದರೂ 

ಕುಗ್ಗದಾ ಹರುಷದಿ ನಾನವಳ ಹಿಂದೆ ಸುತ್ತಿದರೂ 

ಕಲ್ಲು ಮನ ಕರಗಲಿಲ್ಲ ನಾನವಳ ಬಿಡಲಿಲ್ಲ. 

ಎನ್ನ ರೋದನಕೀಗ ಮೊದಲಿಲ್ಲ ಕೊನೆಯಿಲ್ಲ 

ನಾ ಇದ್ದ ಊರಿಂದ ಅವಳೂರಿಗೆ ಬಂದೆ 

ಮೊಂಡು ಹಿಡಿದವನಂತೆ ನಿಂತೆನವಳಾ ಮುಂದೆ

ಮತ್ತದೇ ಮೌನ ನಿಶ್ಶಬ್ದ ಬಿಗುಮಾನ 

ಹೇಳಲೊಳ್ಳಲು ಮಾತು ಸುಮ್ಮನೆ ಸುಮ್ಮಾನ. 

ಒಂದು ದಿನ ಹೊರಟೆ ನಾನವರ ಮನೆಗೆ 

ಮುಟ್ಟಿಸಲು ಈ ಕಥೆಯನೊಂದು ಕೊನೆಗೆ 

ಅವಳಿಲ್ಲ, ತಾಯಿಂದ ಸ್ವಾಗತವು ಎನಗೆ 

ನೋಟದಲೆ ಹಚ್ಚಿದರು ಅವರೆನ್ನ ಒರೆಗೆ

"ನೇರ ಹೇಳಿಹಳವಳು ನೀ ಒಲ್ಲೆಯಂದು, 

ಬುದ್ಧಿಯಲಿ, ನೀ ಅವಳಿಗಿಂತ ಕಮ್ಮಿಯಂದು"

ತಾಯಿ ಎಂದರು" ಒಲ್ಲದ ಬಂಧವು ನಿನಗೇಕೆ" ಎಂದು

ಪೆಚ್ಚಾಗಿ, ಹೊರಟೆ ನಾ ಬಂದ ದಾರಿಗೆ ಸುಂಕವಿಲ್ಲವೆಂದು

ಎರಡು ಮೂರು ದಿನ ನಾ ಬೆಪ್ಪಾಗಿ ಹೋದೆ

ಮುಂದಿನಾ ದಾರಿ ಹೇಗೆ-ಏನು ಎಂದು ತಿಳಿಯದೆ

ಜೀವನದ ಅಂತ್ಯಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಿದಲ್ಲ,

ಯೋಚಿಸೆ ತೋಚಿತು, ಬೇರೆ ಯಾರೋ ಇಹರಲ್ಲ.

ತಟ್ಟನೆ ಮೂಡಿತು, ನಿರ್ಲಿಪ್ತ ಭಾವ,

ಲೋಕದೊಳು ಉಂಟೆ ಹುಡುಗಿಯರಿಗಭಾವ 

ಪತ್ರವೊಂದನು ಬರೆದೆ ನಾ ಎನ್ನ ತಂದೆಗೆ

"ಹುಡುಕಿರೊಂದು ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಸಿದ್ಧ ನಾ ಮದುವೆಗೆ".

ಹೇಳಿದ್ದೆ ಸಾಕೆಂದು ತ್ವರೆ ಮಾಡಿದರವರು 

ಹುಡುಕಿ ಎಲ್ಲೆಲ್ಲೋ,ಹುಡುಗಿಯರ ನೋಡಿದರವರು 

ಅನುರೂಪಳಾದವಳು ಸಾದ್ವಿ ಸುಮನಸ್ಸಿನವಳು 

ಬಂದಳೆನ್ನ ಮಡದಿ ಮನ ಮನೆಯ ತುಂಬಿದಳು 

ಹತ್ತು ಹದಿನೈದು ದಿನ ಕಳೆದಿರಬೇಕು 

ಗತವನೆಲ್ಲವ ನಾ ಮರೆತಿರಬೇಕು 

ಬಂತಾಗ ಸುದ್ದಿಬಂದಿಹಳು ಎಂದು 

ಮನಗೆ ನನ್ನ ಮಾಜಿ ಪ್ರಿಯತಮೆಯು ಇಂದು 

ಕಾಣ ಹೋದೆ ನಾ ಬಲು ಸಮದಾನದಿಂದ 

ಸಾವಕಾಶದಿ ಸಾಗಿತು ಮಾತು ನಿಧಾನದಿಂದ 

ತಟ್ಟನೆ ಅವಳ ಮಾತಿನಾ ಬಾಂಬೊಂದು ಬಿತ್ತು 

" ನೀ ಇನ್ನೂ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಕಾಯಬಹುದಿತ್ತು" 

ಗೆಳೆಯರೇ,ಇದ ಕೇಳಿದಾ ಎನಗೆ ಮೈಯಲ್ಲ ಬೆವರಿತ್ತು 

ಹೇಳಿ ನಾ ಆಗ ಏನು ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು, ಏನು ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು